ul. Narutowicza 13, 98-300 Wieluń 43 843-43-34 mzw@muzeum.wielun.pl

PARK

Park ożarowski został najprawdopodobniej założony na przełomie XVIII i XIX wieku przez ówczesnych właścicieli dworu, rodzinę Bartochowskich. Jest on już widoczny na zachowanym planie dóbr z 1802 roku. W tym okresie miał przypuszczalnie powierzchnię ok. 8 ha. Z tego czasu w części zachodniej i wschodniej pozostały resztki drzewostanu, głównie dębów liczących ponad 150 lat. Na przełomie XIX i XX wieku park został zmniejszony do jego obecnych rozmiarów (4,37 ha wraz z założeniem frontowym). W okresie powojennym trafił w użytkowanie Lasów Państwowych, a na jego terenie prowadzona była gospodarka leśna. W efekcie w znacznej części park został przetrzebiony, a następnie zadrzewiony głównie dębem czerwonym z nasadzeniami rzędowymi typowymi dla gospodarki leśnej. W rezultacie tych działań dominował w znacznej części drzewostan obcy, zagęszczony, z niewłaściwym pokrojem koron. Krzewy parkowe wyginęły, park zarósł dzikim bzem uniemożliwiającym jakiekolwiek korzystanie z jego przestrzeni. Pomimo tego zachował się jednak interesujący drzewostan – głównie w postaci dębów, lip, olch, świerków, jesionów, kasztanowców, brzóz, grabów i wiązów. Zachowały się także elementy architektury w postaci baszty widokowej i fragmentu muru kamiennego, niestety układ wodny został zdewastowany. Od 1996 roku park jest w użytkowaniu muzeum, było to możliwe dzięki decyzji Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, zezwalającej na przekazanie Nadleśnictwu Wieluń parku dla muzeum. W tym samym roku park został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa sieradzkiego pod numerem 413/A. Po szczegółowych badaniach prowadzonych od 1999 roku opracowane zostały szczegółowe projekty rewaloryzacji parku, które zostały już wdrożone.

Zniszczony i częściowo zamieniony na śmietnik układ wodny wymagał także pilnego odtworzenia. Prace projektowe zakończono w roku 2000. W tym samym roku udało się wykonać mnichy stawowe, a w roku następnym odtworzono staw nr 1 i ujęcie wody, natomiast w roku 2002 odtworzono staw nr 2, 3, 4 i rów odpływowy, dokonując pełnej odbudowy czterech stawów w układzie paciorkowym. Najbardziej żmudną częścią prac jest konserwacja drzewostanu, która po raz pierwszy miała miejsce w 1996 roku. Prace prowadzone były głównie na starodrzewiu dzięki dotacji z: Urzędu Miejskiego w Wieluniu, WFOŚiGW w Sieradzu, WFOŚiGW w Łodzi. Ponadto park był sukcesywnie oczyszczany z podrostów dzikiego bzu i innych obcych nasadzeń oraz w części zniwelowany i obsiany trawą.

Skip to content